INTERVIEW: "Ik kan er geen negatief woord over zeggen"
Foto: Tunnelvisie / Jasper
INTERVIEW - Het wordt vaak gezien als een van de naarste momenten om af te vallen: vlak voor de finale. Het overkwam dit jaar Diederik Jekel. Maar hoe kijkt Diederik terug op zijn avontuur? Was het wat hij ervan verwachtte? En wat zou hij er van vinden als zijn bondgenoot Thomas de Mol zou blijken te zijn?
Hoe kijk je terug op je avontuur?
Het waren enkele van de mooiste weken die ik ooit heb gehad. Ik heb onwijs genoten. En dat zie je ook wel op het moment dat ik voor Art sta. De tranen rolden op een gegeven moment over mijn wangen en dat is absoluut niet uit frustratie of woede. Ik heb gewoon op het verkeerde paard gewed. Maar op dat moment kwam de vermoeidheid en de dankbaarheid naar boven. Want wat is het fantastisch wat ik allemaal heb meegemaakt met deze mensen in een te gek land. Het klinkt misschien heel mutsig, maar ik kan er geen negatief woord over zeggen. Ik heb er dertien jaar van gedroomd om mee te doen. En als je dan zo ver komt is te gek!
Was het wat je er van verwachtte?
Ja, maar het was wel veel intenser. Je weet echt niet hoe het emotioneel is. Maar ik ken het programma heel goed, dus dat hielp wel. Je weet dat mensen rotgeintjes uit kunnen halen, je weet een beetje wat voor type opdrachten je gaat krijgen, je weet een beetje wat er van je verwacht wordt. Dus wat dat betreft was het niet heel anders. Maar dat je als volwassene als een kind uit groep 8 door een stad gaat rennen, op zoek naar plastic schijfjes en dat even het allerbelangrijkste in je leven vindt is natuurlijk absurd. Maar je moet je er aan overgeven. En als je dat doet is het onwijs leuk om te doen.
Was er een bepaald soort opdracht waar je vooraf op hoopte?
Ik hoopte op raadsels en tactische dingen. Dat vind ik heel erg leuk. Met mijn bèta-achtergrond doe ik dat natuurlijk al heel veel. Maar neem bijvoorbeeld de bioscoop in aflevering 1. Dat leek heel erg op het klassieke prisoners dilemma. Dat is gewoon een kwestie van scenario's uitdenken en dat vind ik het allerleukst.
Was dat dan ook je favoriete opdracht?
Tja, het was natuurlijk allemaal vet. Maar ik heb in een luchtballon gezeten, ik heb in tien minuten paard leren rijden en vervolgens op ballonnen geschoten. En dan heb je ook nog die Oregon Trail: twee dagen met paard-en-wagen door dat landschap rijden en onder de sterrenhemel slapen, terwijl mensen om je heen jokers aan het branden zijn. Het is allemaal bizar!
Heb je tijdens het spel bewust een Molactie uitgehaald?
Ja, dat heb ik wel gedaan. In het begin viel het wel mee, maar later heb ik dat wel meer gedaan. Neem bijvoorbeeld de grasmaaiopdracht, met de S van 'Molboekjes'. Ik had die dag samen met Thomas een bondje gesloten met Sanne. En om de verdenkingen naar mij te trekken leek het me ideaal als andere mensen mij aan zouden wijzen. Dan kun je in een soort verdediging schieten. Dat maakt je namelijk veel verdachter dan als iemand je direct verdacht vindt. Met de droneshots was het bij deze opdracht onbegrijpelijk dat ik die S niet zag, maar vanuit onze positie zag je die S niet heel erg goed. En ik snapte heus wel dat er niks anders achter 'Molboekje' kon komen. Maar als ik dit zou doen, kon Sanne weer op een geloofwaardige manier vragen wat ik nou wel helemaal niet aan het doen was.
Wilde je de Mol zijn?
Ja, natuurlijk!
En wat voor Mol zou je dan zijn?
Ik denk dat mensen mij al vrij snel gezellig genoeg vinden om met me te ouwehoeren en dat ik daardoor een groep wel vrij snel een bepaalde richting op kan duwen. Ik kan makkelijk iets zeggen dat logisch klinkt. En dan zou de groep daarin mee kunnen gaan als er geen beter plan is. En als Mol kun je dat natuurlijk goed inzetten.
Werd je onder je vrienden en familie veel verdacht?
Ja, redelijk wat. Maar in het begin zaten er sowieso veel kijkers op mij. Ik heb toen ook een tijdje op 1 gestaan. Misschien komt dat door mijn analytische manier van kijken. Ik kan vrij snel dingen doorzien, maar dat is nou eenmaal mijn werk. Zoeken naar onderliggende gedachtes is wat je de hele dag doet als bèta-nerd. We krijgen aanwijzingen van de natuur, hele seniele, en dan moet je proberen te verklaren wat het onderliggende verhaal is. Hierdoor kon ik dingen doen waardoor andere kandidaten wellicht dachten dat ik voorkennis had.
Ben je daarom zo ver gekomen, denk je?
Nou ja, de enige reden waarom je zo ver komt is dat je de test net niet het slechtst maakt. Ik heb denk ik wel slim gespreid. In ieder geval wel slimmer dan alle andere mensen, want ik zat uiteindelijk toch op de verkeerde.
Maar je had natuurlijk een bondgenootschap met Thomas. Wat zou je er van vinden als hij de Mol blijkt te zijn?
Dat zou ik fantastisch vinden! Ik heb bewust besloten Thomas nooit voor honderd procent te vertrouwen in het spel. Het is in het echt een aardige jongen, maar zo in het spel zou dat natuurlijk dom zijn geweest. Maar vlak voor de executie had ik bedacht om hem toch te vertrouwen. Dat zou ik nodig hebben als ik wil dat hij of ik wint. Maar waarom heb ik nou aan dit spel meegedaan? Ik heb meegedaan voor het mooie avontuur. En wat is nou een mooier avontuur dan net die ene idioot te zijn geweest die drie weken lang op een hotelkamer met de Mol heeft geslapen zonder het door te hebben? Dat is toch ook prachtig voor het verhaal?
Heb je nou eigenlijk gezien dat Thomas en Jochem die jokers aan het branden waren?
Ik ben een hele slechte slaper en ik heb een beetje last van slaapwandelen. En dat had ik op dat moment. Ik zal waarschijnlijk iets van gekraak gehoord hebben en daardoor in die nachtmerrie-modus geschoten zijn. Maar ik heb nooit wat gezien.
Hoe was het om er achter te komen dat dit gebeurd was?
Dat was natuurlijk hilarisch. Het is absurd dat ze onder je neus allemaal dingen aan het doen waren.
En hoe was het om na het spel weer terug te komen in Nederland?
Eigenlijk was dat helemaal geen probleem. Ik heb in de auto daar vandaan nog een beetje zitten huilen en mijn emoties eruit gegooid. Er speelt dan heel veel door je kop. Maar na tien minuutjes ga je alweer nadenken over al het moois dat je hebt meegemaakt. Die avond zat ik alweer aan een biertje en toen was het eigenlijk allemaal alweer normaal.
Heb je nog een leuke anekdote van het spel die we niet op beeld hebben gezien?
Nou, over dat verhaal met die bevers; ik heb echt achttien uur alleen op een hotelkamer gezeten. Dat was een hotel dat ongeveer zestig kilometer verderop lag. Niemand snapte ook exact waarom ik zó ver weg moest, maar ik zat echt in een ander hotel. Ik ging die avond eten met een crewlid dat mee was. En we kwamen in de meest treurige diner met alleen maar rare, weirde mensen terecht en het eten was verschrikkelijk. Dat was het tegenovergestelde van wat je tot dat moment hebt meegemaakt. En dat je dan ook nog eens niet mee kan doen aan al die spellen is wel een hele twist op wat je een halve dag daarvoor nog aan het doen was. Heel raar was dat.