INTERVIEW: "Mijn moeder dacht dat ik de Mol was"

Foto: Tunnelvisie / Saskia

INTERVIEW - Sanne Wallis de Vries vulde als enige de naam van de juiste Mol in bij de finaletest en is daardoor de winnares van Wie is de Mol? 2017! Wij belden deze cabaretière op om haar te feliciteren en haar een paar vragen te stellen over haar ervaring in het spel.

Hoe kijk je terug op je avontuur?

Het is echt een van de leukste dingen die ik ooit heb gedaan. Misschien zelfs wel het leukste. Het is zo bijzonder. Ik geloof niet dat het in het echte leven bestaat dat je je voor een spel kan opgeven en je dan zo goed behandeld wordt, er zo goed voor je wordt gezorgd en alles een verrassing is. Dat maak je als volwassene natuurlijk nauwelijks meer mee. Dat vond ik een geweldig aspect eraan. Ik hield al van Wie is de Mol?, maar nu hou ik er nog meer van. Het is ook echt een spel. Het is nergens doorgestoken kaart. Wat je ziet op televisie is allemaal echt. Dat vond ik er fantastisch aan!

Was het wat je er vooraf van verwachtte?

Ik kan me eigenlijk niet meer zo goed herinneren wat ik ervan verwachtte. Het is een beetje uitgewist door de ervaringen. Maar ik geloof dat ik bang was dat ik het niet met iedereen even goed kon vinden en je dat op televisie goed aan mij zou kunnen zien. Ik maakte me er zorgen om of ik wel een beetje vrolijk over zou komen en of ik mijn irritatie niet de boventoon zou laten voeren. Maar eigenlijk was daar helemaal geen sprake van tijdens het spel. Dat was meteen verdwenen toen ik iedereen zag.

Had je verwacht zo ver te komen of zelfs te winnen?

Nee. Ik heb mijn verwachtingen heel laag gehouden. Ik dacht: ik zie het wel en als ik als eerste afval heb ik een lekker lange periode vrij. Maar ik had wel heel sterk dat bij elke executie "ik wil niet naar huis" door mijn hoofd galmde.

Hoe heb je zaterdag de ontknoping ervaren?

Dat was echt de kers op de slagroomtaart. Dat was zo fantastisch en leuk! Het is zo ongelooflijk lief dat al die Molloten de moeite nemen om naar het Vondelpark te komen. Het is eigenlijk wel een beetje waanzin, want wij zijn dan opeens een soort popsterren. Het is een soort circus, maar dat is er ook wel weer leuk aan. Ik vond het tegelijk grappig op een relativerende manier, maar ik heb er ook heel erg van genoten. Het was een heel groot feest!

Hoe is het om nu niets meer te hoeven verzwijgen?

Dat is ongelooflijk fijn! Het is heel leuk. En mensen feliciteren me. Ook mensen die ik niet ken. Net een caissière nog in de supermarkt. Een moeder op het schoolplein vroeg me net hoe het mogelijk is dat ik het heb volgehouden. Maar dat begrijp ik eigenlijk ook niet zo goed. We hebben niets verklapt of uit de school geklapt. Het is gelukt.

Ben je nooit in het nauw gekomen?

Ik zal vast wel eens iets gezegd hebben, maar dat pikken mensen dan toch niet op. Volgens mij heb ik wel eens, toen iemand zei dat ik er bij de executies zo onbewogen bij zat, gezegd dat ik wel verschrikkelijk zenuwachtig was. Dat ik bijna moest overgeven zelfs. Als je daar goed naar geluisterd hebt, snap je dat ik niet de Mol ben. Maar dat horen mensen dan niet.

Hoe vind je dat Thomas het als Mol gedaan heeft?

Het wordt eigenlijk met de dag heftiger. Ik zat net nog te denken: hij heeft het écht heel erg goed gedaan. Het was me nog niet zo goed doorgedrongen. Ik was tijdens de reis bijna een beetje pissig op hem toen ik iets door begon te krijgen. Wat een rare Mol! Heeft hij wel gemold? Maar hij heeft het echt heel goed gedaan. Ik vind het zo slim hoe hij kandidaatje heeft gespeeld. Het was een soort rol die hij zichzelf had aangemeten. Dat heeft hij echt fantastisch gedaan.

Heb je voor de oordopjes, toen je zei dat je hem doorkreeg, nooit aan Thomas gedacht?

Nou, ik heb teruggezien dat ik aan het einde van aflevering 1 drie verdachten had. Daaronder waren Sigrid en Thomas, omdat zij acteur zijn. Ik heb hem dus één keer verdacht en daarna heel lang niet meer. Toen kwamen die oordoppen en dat vond ik een hele rare actie. Ik was de enige die ook oordoppen in had en ik heb alles goed verstaan. Daarna ben ik gaan terugredeneren en had ik het door. Maar daarvoor heb ik hem compleet over het hoofd gezien.

Had je zelf de Mol willen zijn?

Achteraf misschien wel, maar vooraf niet. Ik denk dat ik me alleen zou hebben gevoeld. Dat hoor je wel eens van andere Mollen. Ik had gewoon zo veel zin om in dat spel te duiken. Het leek me eigenlijk al moeilijk zat om op iedereen te letten, je eigen gedrag in de gaten te houden en jezelf af en toe een beetje verdacht te maken. Daar zou ik mijn handen al vol aan hebben. En misschien zou het me niet lukken. Misschien verraad ik mezelf. Ik wilde voor zeker gaan.

Waar heb je dan zelf wel een Molactie uitgehaald?

In het begin, bij het typen, heb ik wel lopen mollen. Soms liet ik het expres misgaan. Maar dat was eigenlijk alleen maar voor Sigrid en de mensen thuis. En ook met Thomas in de auto, toen ik nog niet wist dat hij de Mol was en hij fout reed, dacht ik ook dat het me goed uit zou komen. Ik hoopte dat mensen mij daar zouden verdenken en er eerder uit zouden liggen dan ik. En bij de veiling. Ik wilde gewoon die joker hebben, maar daar heb ik best wel veel geld mee verspeeld.

Werd je onder je vrienden en familie veel verdacht?

Ja, heel veel! Maar volgens mij komt dat automatisch als mensen je kennen. Dan gaan ze heel erg op je letten om te kijken of je de Mol bent. Je bent dan ook heel snel verdacht. En ik kwam steeds verder, dus dan ga je dat ook automatisch denken.

En hebben ze dat ook tot het einde toe volgehouden?

Ja. Mijn moeder dacht bijvoorbeeld dat ik de Mol was. Zij ging me allemaal strikvragen stellen. Zo vroeg ze hoe we het geld zouden verdelen. Toen zei ik dat ik helemaal geen geld heb. En toen dacht zei weer: zie je wel, dan is zij de Mol! Maar ja, moet je het maar niet vragen, want dan ga ik liegen.

Heb je nog een leuke anekdote van het spel die we niet op beeld hebben gezien?

Na de executie van Imanuelle hadden we een rustdag en toen ben ik met Thomas, Diederik en een redactrice paarden gaan huren. Er was daar namelijk een vrouw met een ranch die tochten met paarden organiseerde. Er waren toen geen camera's bij en we reden stapvoets achter elkaar door de Amerikaanse heuvels, met een hele grote berg met sneeuw erop op de achtergrond. Dat was een hele mooie, rustige dag en het zonnetje scheen. En juist doordat die camera's er niet waren, drong het even heel goed tot me door dat ik in Amerika was. Wat fantastisch is dit! Ik had het al ontzettend naar mijn zin, maar het spel zit altijd tussen jou en de werkelijkheid in. Ik was toen wel even supergelukkig.