INTERVIEW: "Ik dacht echt dat ik de finale zou halen"

Foto: AVROTROS / Michel Schnater

INTERVIEW - Ze was voor veel kijkers de Mol, maar zag een rood scherm. Nieuwslezeres Simone Weimans moest vlak voor de finale het spel verlaten. Maar hoe kijkt ze terug op haar deelname? En waar ging het mis? We belden Simone op om haar deze en meer vragen te stellen.

Hoe kijk je terug op Wie is de Mol?

Ik vond het een hele bijzondere, surrealistische ervaring. Je hebt van tevoren natuurlijk allerlei verwachtingen van hoe het zal gaan en hoe ver je al dan niet komt. En ik vond het een hele spannende, bijzondere, hilarische tijd. Dus ik kijk er met heel veel plezier op terug.

Wat waren je verwachtingen van het spel?

Ik wilde eigenlijk naar een hele verre plek waar het heel warm was. Dus toen bleek dat we naar Georgië en Armenië gingen, dacht ik wel, we gaan maar eens kijken wat dat wordt. Maar met name Georgië is een fantastisch land. Mooie natuur, lekker eten en de mensen zijn heel hartelijk. Het is een land waar ik nooit uit mezelf naar toe zou gaan, maar het bleek toch heel erg bijzonder te zijn. En dat het zo lang heeft geduurd vond ik ook speciaal. Volgens mij ben ik een of twee dagen eerder teruggekomen dan de finalisten. Ik heb dus bijna alles eruit gehaald wat erin heeft gezeten.

Was er een opdracht die er voor je uitsprong?

Ik vond mijn laatste opdracht, de raft-opdracht, echt te gek. Het paragliden vond ik ook leuk, hoewel ik ontzettend misselijk werd door al dat omhoog en omlaag gaan de hele tijd. Daarnaast had ik ook Stine die in mijn oor tetterde. Maar je zit hoog in de lucht en ik moest soms ook even stoppen met praten om te genieten van de omgeving. Die twee opdrachten vond ik echt heel erg bijzonder. Ik had me van tevoren ook voorgenomen om alle toffe opdrachten te doen en volgens mij is dat ook wel gelukt.

Had je vooraf ook een tactiek uitgedacht voor het spel?

Goed observeren. Ik heb ook goed gelet op aanwijzingen buiten het programma om. Maar echt een duidelijke tactiek had ik eigenlijk niet. Je weet natuurlijk niet wat je allemaal overkomt, dus het ontstaat tijdens het spel. Bella ging bijvoorbeeld vrij snel weg, dus toen stond ik er alleen voor en moest ik heel goed gaan opletten. En verder heb ik niet te veel informatie gedeeld. Toen ik alleen achterbleef leek het me niet erg zinvol om met Jan en alleman informatie delen, dus dat heb ik ook niet gedaan, tot grote irritatie van een aantal anderen.

Waarom heb je besloten om na het vertrek van Bella het spel alleen te spelen?

Nou, ik zag dat Loes en Ruben een bondje hadden, Stine en Olcay zaten heel erg op elkaar en Jan en Emilio ook wel, dus er was niet echt ruimte om daar tussen te komen. Het was niet dat ik het alleen wilde doen, maar dat is gewoon wat er gebeurde. En dat vond ik uiteindelijk wel prima.

En denk je niet dat dat je uiteindelijk de kop heeft gekost?

Nee, ik denk dat we alle drie op dezelfde Mol zaten. En er moet er gewoon eentje uit. Dus ik denk dat ik of te langzaam ben geweest, of dat ik net een vraag meer fout had dan zij. Maar dat weet ik natuurlijk niet. Misschien is Jan wel de Mol. Maar ik denk niet dat het komt doordat ik geen bondje had. Anders was ik er wel eerder uitgegaan.

Je verdacht Ruben bij de test. Ben je daar nog steeds zo zeker van?

Ja, daar ben ik nog steeds heel zeker van. Ik denk dat hij de Mol is.

Onder de kijkers werd jij zelf behoorlijk verdacht. Wat vond je daarvan?

Ik moest daar heel erg hard om lachen. Met name aan het einde, toen die theorie kwam over het feit dat ik steeds op de foto op de plek van de vorige afvaller ging staan. Ik vond het vooral heel knap dat mensen überhaupt zoiets bedachten. Er klopte natuurlijk helemaal niets van, want het was puur toeval. Tijdens het spel leek het alsof ik iets te verbergen had, doordat ik niet zo veel informatie gaf. Ik denk dat mensen daardoor dachten dat ik de Mol was. Achteraf denk ik dat dat een hele grappige strategie is geweest die veel mensen op het verkeerde been heeft gezet. En dat hoort er natuurlijk ook bij en heeft allemaal prima uitgepakt. Het is wel lullig voor al die mensen die hun punten kwijt zijn in de app.

Werd je onder je vrienden en familie ook veel verdacht?

Ja. Met name collega’s hadden wel de indruk dat ik het was. Ik werd alom verdacht, dus het was wel een teleurstelling voor menigeen toen bleek dat ik het niet was. Ik kreeg heel veel vragen: “Ben jij het?” en “Ik zie aan je ogen dat jij het bent!”. Veel mensen kijken natuurlijk en die hebben dan ook een mening over of jij het al dan niet bent. Dat was erg grappig, maar ik ben ook wel blij dat dat nu voorbij is. Na een paar weken weet je het wel.

Had je wel de Mol willen zijn?

Het had me op zich wel leuk geleken, maar ik denk dat het als kandidaat wel prettiger is dat je vol overal in kunt stappen, zonder na te denken. Ik denk dat je ook wel ontspannener bent als kandidaat en dat je ook meer geniet van wat je aan het doen bent. Als Mol heb je natuurlijk die druk van dat hele team achter je. Dat lijkt mij best wel heftig. Ik vind het dubbel.

Hoe zou je het gespeeld hebben als Mol?

Ik zou het niet heel anders gespeeld hebben dan ik het nu gespeeld heb. Ik zou gewoon mezelf geweest zijn en tussendoor iets meer proberen te mollen dan ik nu heb gedaan. Maar ik zou geen rol hebben gespeeld. Ik denk dat mensen dat al snel doorhebben.

Heb je wel ergens een bewuste Molactie uitgehaald?

Toen wij op zoek gingen naar die andere groep die onder de grond zat, zeiden Jan en Ruben dat we een bepaalde kant op moesten. Toen ben ik heel bewust meegegaan met wat iedereen zei. Verder valt het op zich wel mee, eigenlijk. Maar met name bij die opdracht had ik bedacht om als een sukkeltje achter iedereen aan te hollen.

Wat ging er door je heen toen je je rode scherm zag?

Dat was wel heel heftig. Eerst kreeg Ruben een groen scherm. Maar hij is de Mol, dus vooruit. Toen kreeg Olcay groen en toen dacht ik wel even, shiiiiit, nu wordt het wel heel erg spannend. En het was een grote teleurstelling. Ik dacht van tevoren ook echt dat ik de finale zou halen. Ik had de informatie van Ruben en die klopte ook met wie hij is als persoon, dus ik had niet de indruk dat hij mij heeft voorgelogen. Ik had goed opgelet bij de opdrachten. Ik had misschien bij de auto-opdracht niet helemaal goed opgelet in welke auto hij zat, dus dat kan een foutje zijn geweest. Maar ja, een enorme teleurstelling. Je praat nog even met Art, dan word je natuurlijk meteen in een auto geduwd en dan is het klaar. Dat is wel heel abrupt en bruut allemaal. Dat had ik de weken daarvoor ook bij de anderen gezien en je hoopt dat dat jou niet overkomt, maar uiteindelijk zat ik ook in die auto.

Hoe is het om dan weer terug te keren in Nederland?

Ik moest wel even acclimatiseren, omdat je heel erg in dat spel zit. Je hoeft niet meer op te letten welke schoenen iemand aanheeft en in welke auto ze stappen. Maar dat gaat wel vrij snel voorbij. Ik moest ook alweer snel aan het werk en dan ebt het al gauw weer weg allemaal.

Wat je de afgelopen jaren vaak ziet is dat er onder de kandidaten vriendschappen voor het leven gesloten worden. Jullie waren best wel een harde groep. Geldt dat dan ook voor jullie?

Als ik voor mezelf spreek niet, maar ik heb wel heel goed contact met Ruben en Loes. We kijken de uitzending vaak samen bij VondelCS en dan drinken we na afloop nog wat. Maar het gevoel dat je voor de rest van je leven aan elkaar verbonden bent? Nee, dat gevoel heb ik niet. Maar het kan best zijn dat anderen, bijvoorbeeld Jan en Emilio, goed bevriend zijn geraakt. Ik denk dat het dus een beetje per persoon verschilt. Het was inderdaad ook een harde groep. Dat komt ook zeker door de eerste aflevering, waarin je met z’n tweeën was. Op een gegeven moment vertrouw je mensen dan al niet, nog voor je ze hebt ontmoet. Dat is heel raar.

Vond je dat ook lastig?

Op een gegeven moment wen je daar aan. Buiten de uitzending heb je natuurlijk wel contact en je eet en je lacht met elkaar. Het was niet zo dat er een soort ijzige stilte hing, haha. We hebben een hele leuke tijd gehad. En naarmate je er langer in zit, leer je elkaar ook beter kennen. Het was uiteindelijk dus hartstikke gezellig.

Heb je nog een leuke anekdote van het spel die we niet op tv hebben gezien?

Wat wel grappig was, was dat ik bij de allereerste opdracht, toen we nog in verschillende steden waren, opeens een lumineus idee had. Ik kan niet eens meer navertellen wat mijn theorie was, maar ik had een theorie waarbij de coördinaten op de voor- en achterkant van de kaart gecombineerd moesten worden en dat daar dan één coördinaat uit zou komen en dat we daar dan allemaal naar moesten kijken. Bij mij ging er opeens een licht aan. Dat moest het zijn! Dus ik gaf dat door aan de andere kandidaten en Ruben was de enige die daarop antwoordde. Bij mij begon toen dus al een zaadje te groeien. De Mol zou natuurlijk op elke domme opmerking reageren. Dat vond ik wel typisch.