Interview: "Ik heb minder gespreid dan ik had moeten doen"

Foto: AVROTROS

INTERVIEW - Afgelopen zaterdag was Jamie Trenité een van de twee ongelukkigen die een rood scherm zag. Hoe kijkt hij terug op zijn avontuur? Wat was zijn tactiek? En zou hij het spel anders gespeeld hebben met de kennis van nu? We belden de presentator op om hem deze en meer vragen voor te leggen.

Hoe kijk je terug op Wie is de Mol?

Als het avontuur van m’n leven. Het maakt nu ruim een jaar deel uit van m’n leven. Van het eerste oriënterende gesprek tot het rode scherm en het naar de finale toe leven nu. Je bent dus anderhalf jaar bezig met zo’n prachtig avontuur. Het heeft veel voor mij veranderd. En ik zal Colombia, de groep, de opdrachten en de spanning altijd bij me dragen.

Op wat voor manier heeft het veel voor je veranderd?

Het is best wel bijzonder als je iets doet wat je normaal gesproken nooit meemaakt. En het heeft mij best wel volwassener gemaakt en me meer in de televisiewereld gebracht. Ik ben wel gesterkt door die ervaring.

Was het wat je er vooraf van verwacht had?

Ik denk dat dat iets is wat sommige mensen misschien doen, maar ik zou iedere toekomstige deelnemer aanraden om zo min mogelijk verwachtingen te hebben. Je hebt namelijk weinig in de hand: het land, de kandidaten, de opdrachten, het verloop van het spel… Mijn verwachtingen waren zo laag als ik ze maar kon houden. Dus ik heb ze ook ver overtroffen. En dat was eigenlijk al na de eerste twee afleveringen. Toen dacht ik al: het is nog veel gaver en nog veel mooier dan ik had gedacht. Al is het maar dat hele circus er omheen. Dat we met zo’n grote groep door een land trekken en al die geheimzinnigheid en al die plot-twists. Dat is gewoon uniek om middenin te zitten.

Maar had je vooraf wel een tactiek bedacht dan?

Ik had een beetje een tactiek. Ik wist bijvoorbeeld dat ik al vrij snel een bondje wilde sluiten met iemand. Bij voorkeur iemand die het allemaal heel anders ziet. Een vrouw, bijvoorbeeld. Ik wilde met de slimste vrouw van de groep een bondje, want vaak die zien die de dingen toch anders en praat je toch meer tegen elkaar in dan met elkaar mee. En dat is wat je nodig hebt. En een ander ding is dat ik aanzienlijk beter ben in aanvallen dan in verdedigen. Dus mijn plan was om de verdediging niet te veel uit het oog te verliezen. En met verdediging bedoel ik dan dat je je bijvoorbeeld te veel concentreert op één persoon. Ik heb mezelf bijvoorbeeld in de eerste afleveringen voorgehouden dat ik geen idee had wie de Mol is. En als je geen idee hebt wie de Mol is, dan ga je makkelijker strijden. Je moet jezelf zo min mogelijk gelijk geven in de eerste afleveringen.

Tunnelvisie voorkomen dus?

Ja, letterlijk. Tunnelvisie is namelijk aanvallen. Zeggen: “Dit is de Mol en ik ga er vol voor”. Dat kan je wel doen. Maar dat moet je pas wat later in het spel doen. En ook goed zitten, want anders moet je naar huis.

Je was heel fanatiek gedurende het spel, maar dat heeft je ook heel verdacht gemaakt. Hoe vond je dat?

Dat was heel gaaf, want het was precies wat ik had verwacht. Ik hoefde niet heel kunstmatig te gaan mollen, want ik ben gewoon superfanatiek. Mijn adrenaline gaat omhoog op het moment dat Rik een spel uitlegt en de laatste twee zinnen komen dan eigenlijk al niet meer binnen. Maar vaak zit de sleutel in de laatste twee zinnen en doe ik het dus fout. Dat ging dus vanzelf. Het was dus heel makkelijk om me gewoon te laten gaan, zo veel mogelijk mezelf te zijn in al die spellen en dan wist ik dat er vanzelf wel dingen fout zouden gaan. Dat kon niet anders.

Had je wel de Mol willen zijn?

Ja. En ik denk ook dat ik een hele goede Mol had kunnen zijn. Dat heb ik ze ook gezegd.

Hoe zou je het aangepakt hebben?

Hetzelfde. Ik heb waanzinnig weinig geld verdiend, mensen verdachten me enorm, af en toe deed ik ook iets wel goed, ik nam het voortouw in de groep en leidde ze af en toe ook de verkeerde kant op. Ik zou een hele aanwezige en dominantere Mol geweest zijn die of een hele fanatieke kandidaat is of de Mol. En dat was ik dit jaar ook. Ik had het bij wijze van spreken dus ook kunnen zijn.

Werd je onder je vrienden en familie ook verdacht?

Ja. Zeker na aflevering 4. Toen zeiden heel veel mensen: “Viezerik, je bent het gewoon!”. Dat was hartstikke leuk. Er waren weken waarbij een heleboel mensen mij verdachten en dat was een van de leukere dingen van het terugkijken van het seizoen.

Je had het net al even over je bondgenootschap met Merel. Wat zou je er van vinden als zij de Mol is?

Dat zou ik fantastisch vinden. Dan heeft ze het ongelooflijk goed gespeeld. Ik heb haar heel lang in het vizier gehad. Ze zou een prachtige Mol zijn. Dit seizoen zou Merel als Mol absoluut verdienen.

Dan naar je rode scherm. Wat ging er op dat moment door je heen?

Dat was naar. Daar kun je heel lang of kort over lullen, maar dat was een heel naar moment. Je zit zo in het spel dat je het echt leeft. Je speelt het niet, maar op een gegeven moment leef je het en ben je vergeten dat je thuis ook nog een normaal leven hebt. Je zit er zo diep in dat het heel bruut is als je er uit wordt geslingerd. Want dat is het ook echt. Het is niet een soort geleidelijke, rustige exit. Het is keihard. En dan moet je echt even hergroeperen. Als je het rode scherm ziet, moet je bijna tegen jezelf zeggen dat het niet is dat je ter dood veroordeeld bent. Je bent gewoon uit het spel. Misschien dat iemand die er maar een paar afleveringen in heeft gezeten wat anders zegt, maar geloof me, als je er zeven afleveringen in zit en de finale al bijna ruikt met twee jokers in je zak, dan is het wel even een heel grof en abrupt einde.

Was het extra heftig omdat er nu twee executies waren?

Nee, ik denk het niet. Het kon niet heftiger. Ik denk dat het altijd heel erg vervelend is om uit dit spel te moeten. Als je er wat langer in zit denk ik dat het nog erger is, omdat je er zo diep in zit. Het is een soort alles omvattend gevoel. Maar die twee schermen waren natuurlijk wel heel heftig. Je gaat van zes naar vier. En bij ons stond er dus ook wel extra druk op. Je had opeens veertig procent kans om je spullen te moeten pakken. Dat zorgde er bij mij in ieder geval voor dat ik minder gespreid heb dan ik had moeten doen.

En hoe was het dan om weer terug te komen in Nederland?

Kut. Het is zo’n mooi avontuur. Het is het mooiste programma van Nederland en je zit er enorm in. Dus ik denk dat als ik de finale zou hebben gehaald, ik ook doodziek naar huis zou zijn gegaan door het besef dat dat ene avontuur waar ik al vijftien jaar lang van droom voorbij is. Als ik straks de allerrijkste, allermachtigste man op aarde word, dan nog mag ik niet nog een keer meedoen aan Wie is de Mol?. Zo werkt het spel. En dat komt heel erg binnen op het moment dat je er uitligt. Je droom is voorbij. Maar ik heb het beleefd en ze nemen het me nooit meer af.

Stel dat je toch nog een keer mee zou mogen doen, zou je het dan anders spelen?

Niet veel. Ik zou misschien, met de ervaring van nu, op sommige momenten meer de rust bewaren. Ik zou bijvoorbeeld wat minder onder de indruk zijn van de testen en wat meer vertrouwen hebben in het spreiden. Kijk, je moet al die dingen allemaal uitvinden. Iedereen zegt altijd wel dat je moet spreiden, spreiden, spreiden. Maar als je achter die computer zit, dan is spreiden vreselijk moeilijk. Bij twintig vragen weet je echt niet heel makkelijk op wie je wat hebt ingevuld. En met sommige vragen pak je ook meerdere mensen. Bij de vraag of de Mol in de auto of in de bus zat, dan ga je toch vaker voor de bus. Daar zitten meer mensen in. Maar wie zaten er dan ook alweer in de bus? Op die mensen heb je dan dus allemaal een vraag ingevuld. Heel veel mensen zeggen dus: “Je moet gewoon spreiden”. Dan zeg ik: “Nou, succes ermee”.

En het niveau van de vragen dan. Viel dat je tegen?

Ik vind het vooral supercool dat het zo’n hoog niveau is. Het viel me niet tegen. Ik vind het alleen maar ongelooflijk leuk dat ze die test gewoon rete-moeilijk kunnen maken. Op een gegeven moment kun je het niet meer weten. En dan gaat het dus om iets heel anders en dat maakt het spel zo mooi. Het gaat er om dat je je medekandidaten goed kent. Want als jij ’s ochtends bijvoorbeeld niet hebt opgelet wie er wat drinkt, er wordt gevraagd of de Mol een glas melk dronk en jij weet dat jouw Mol lactose intolerant is, dan weet je dat hij geen glas melk dronk. Op een gegeven moment ga je elkaar dus zo goed kennen dat je de echt moeilijke vragen kunt invullen op wat bij iemand zou kunnen passen.

Naar welke opdracht kijk je met het meeste plezier terug?

Ik kijk met het meeste plezier terug op die foto-opdracht waarin we al die puzzelstukken moesten vinden in Barichara. Ik kon daar m’n enthousiasme, m’n Spaans en nog veel meer in kwijt. Bij de ongelooflijk mooie vlaggenopdracht stond ik buitenspel. En ik vond het supervervelend dat ik daar niet mee kon doen. Maar dit voelde echt als een soort revanche. En ook het ziplinen over het ravijn. Met tien van die bordjes waar we keihard langs gingen door de regen en dat dan beide teams, terwijl er twee niet mee gaan, die combinatie goed hebben. Ik denk niet dat iemand, inclusief de makers, dat had zien aankomen. Ik denk dat dat een van de meest verrassende momenten is geweest.

Dat zullen jullie ook wel flink gevierd hebben?

Ja, het was waanzinnig. Toen hebben we wel serieus veel wijn gedronken. Dat was echt top!

Heb je nog een leuke anekdote van het spel die we niet op tv hebben gezien?

Het heeft eigenlijk niets met het spel te maken, maar het is iets wat mij altijd bij zal blijven. Kijk, je zit in dat spel. Dan voel je je heel verplicht om een beetje gezond te leven door bijvoorbeeld op tijd naar bed te gaan. De energie die je hebt stop je in Wie is de Mol?. Maar daar is één keer een uitzondering op geweest. We zaten in een hotel in Medellín en daar was boven een rooftop-bar. We kwamen terug na een lange draaidag en iedereen ging naar zijn kamer. Maar Merel en ik gingen even naar boven om even te kijken en misschien één drankje te drinken. En toen hebben we twee, drie uur echt bizar lopen feesten tussen allemaal Colombianen die helemaal losgingen. En toen voelden we ons even helemaal op vakantie in een hele vette stad. Ook al ging de wekker de volgende ochtend om zes uur. We giechelen samen nog wel eens dat we daar gewoon stonden en dat we dat ook maar mooi hebben meegepikt.