Wie is de Mol volgens Regina Romeijn?

INTERVIEW - Ook dit seizoen interviewen we oud-kandidaten over hun deelname aan Wie is de Mol?. Hoe kijken ze erop terug en hoe vergelijken ze het met het nieuwe seizoen? Deze week spraken we presentatrice Regina Romeijn. Zij was de verliezend finaliste van seizoen 8, dat zich afspeelde in Mexico.

Het is alweer elf jaar geleden dat je meedeed aan Wie is de Mol?. Het is natuurlijk al een tijdje geleden, maar wat is je eerste herinnering als je terugdenkt aan je avontuur?

Het moment voor de bekendmaking, toen ik mij realiseerde dat ik verkeerd had gestemd. Opeens was het mij allemaal duidelijk. Alsof er een bliksem insloeg. Ik sloeg mijn handen voor mijn ogen en zei tegen de redacteur die bij mij stond: "Ooooh, ik heb een cruciale fout gemaakt". Alsof het rookgordijn opeens werd opgetrokken. En toen moest ik de ontknoping ingaan, wetende dat ik vol had verloren.

Jullie seizoen speelde zich af in het warme Mexico. Hoe heb je het land ervaren en had je vooraf een voorkeur voor een bepaald land of werelddeel?

Vooraf had ik wel gehoopt dat het een warm land zou zijn. En het is ook fris geweest, toen we hoger in de heuvels van Mexico waren. Maar het land is waanzinnig en via Wie is de Mol? een land bekijken is het beste dat je kan overkomen. Je komt namelijk op de meest vreemde en prachtige locaties. En je krijgt veel mee over de lokale cultuur. Ook al is het in spelvorm.

Je schopte het helemaal tot de finale waar uiteindelijk je mede-finalist Edo Brunner er met de pot vandoor ging. Je hebt iets met finales verliezen, meen ik me te herinneren. Iets dat je later trouwens nog ruimschoots voor jezelf hebt rechtgetrokken door een ander soortgelijk programma te winnen. Wat is achteraf gezien belangrijker: meedoen of winnen?

Bij Wie is de Mol?: absoluut meedoen. Het is een eer. Ik was nog niet zo bekend op TV en keek het graag. En ik vond dat er altijd interessante mensen werden uitgenodigd. Ik had ook een geweldig jaar met mooie figuren. En het was het enige jaar waarin er NOOIT op de mol is gestemd, tot de ene keer Edo dat deed in de finale. Dat is een schrale troost voor mijn gevoel van falen. En ja, het winnen van Expeditie Robinson was een persoonlijke vergelding waarin ik weer vertrouwen kreeg dat ik heus wel iets kan winnen, haha.

Tegenwoordig is voorbereiding een groot onderdeel van iemands deelname. Had jij destijds enig idee waar je instapte of was je al fanatiek kijker?

Ja, ook wij werden al goed begeleid door JP (Jan Peter Pellemans, red.), de kandidatenbegeleider. En we keken eerdere afleveringen. Maar je kunt je voorbereiden zo veel je wilt, je bent nooit geheel klaar voor de mindfuck die het spel is.

Volgens mij hadden jullie een gezellige groep, maar ook een fanatieke. En bij fanatiek denk ik ook meteen aan jou. In aflevering 1 moest Nicolette Kluijver het spel verlaten, omdat er paar kandidaten, waaronder jij, hun jokers niet hadden ingeleverd. Dat fanatiek zijn, was dat een vooraf bedachte tactiek of ben je dat altijd als je een spel speelt?

Absoluut niet. Ik had me juist voorgenomen mijzelf verdacht te maken. Maar mijn fanatisme won het van mijn tactisch spel. Het was té leuk.

Welke opdracht is je het meest bijgebleven?

Alle opdrachten vliegen nog regelmatig door mijn hoofd. Maar ik vond de maisveldopdracht met de jagers heel spannend. En de vleermuizen in de verlaten fabriek. En het zwemmen in de ondergrondse grotten. Maar ook hoe ik teleurgesteld gevonden werd toen ik dacht de mol te mogen helpen en als aas op een dak werd gezet met mijn vrijstelling als inzet. Het meest bijzondere was de finale met de Maya-priester. Dat was een cultureel magische omgeving die ik nooit meer zal vergeten. Maar het zijn vooral de kleine dingen. Het terugspelen van de Molacties in je hoofd. Die je niet hebt doorgehad, of toch wel? Het blijft je voor altijd bij.

Ondanks dat je de finale hebt gehaald heb je vaak op het verkeerde spoor gezeten en bleek je uiteindelijk op de verkeerde Mol te zitten. Tegenwoordig komt het niet vaak meer voor dat een kandidaat in de finale nog fout zit omdat kandidaten nog meer op elkaars huid zitten. Weet je nog hoe het kon dat je in de finale totaal niet op Dennis zat?

Niemand zat op Dennis. Hij speelde het spel weergaloos. Het leek alsof hij een rommelige clown was die altijd geholpen werd door een andere kandidaat en dan als geluksvogel zelf doorging naar de volgende ronde. Iedereen moest altijd lachen als hij weer een ronde verder was. 'Tuurlijk, Dennis!

Hij zaaide verwarring en verdeeldheid als hij doorhad dat er een verdenking richting hem ging. Altijd op een ontwapenende en grappige manier. Ik weet nog dat Patrick Martens, mijn maatje, mij opzocht om zijn verdenking op Dennis te ventileren, vlak voor de halve finale. En dat Dennis toen vol de verdenking bij mij op Patrick inpraatte. En toen ging Patrick eruit, dus ik dacht: nou, dan kan het dus niet Dennis zijn geweest. Maar Patrick bleek niet op foute antwoorden te zijn gefaald, maar op seconden. Ik heb hem op zeven seconden verslagen. Dat was heel triest voor hem. En een volledige misleiding voor mij. Zeker zo vlak voor de finale was dit mijn laatste informatiepunt. Maar goed, dan de finale. Dennis zat onder de grond. Duuuh. Waar leeft de Mol?! Zucht. Hopeloos was ik.

Ik herinner me de finaleopdracht nog, waarin jij, Edo en Dennis een maya-kalender goed moesten leggen en op basis daarvan een goed of fout antwoord zouden ontvangen van de hogepriester. Een indrukwekkende opdracht en op het oog zeer moeilijk. Hoe heb je die finaledag ervaren?

Die was zo bijzonder. En de Maya-priester bleek mij achteraf de Mol te hebben aangewezen. Maar tunnelvisie, hè. Het is niet te doen. Ik lette gewoon niet goed genoeg op. Want later ontkrachtte de beste man mijn vraag weer. Dus daar ga je. Je gelooft wat je wilt geloven.

En op de avond voor de finaledag was ik een lijstje aan het maken. Volg het geld, dacht ik. Wees rationeel. En net toen ik klaar was met Edo, klopte Dennis op mijn deur: "Kom, we gaan wat drinken met zijn allen!". Hij was niet gebaat bij een goede voorbereiding. Dat lijstje over Dennis heb ik nooit gemaakt...

Het programma heeft een enorme fanbase die elk jaar groter lijkt te worden. Veel fans kijken de oude seizoen geregeld terug. Word je nog wel eens aangesproken over je deelname aan Wie is de Mol?

Soms. Meestal door ouders waarvan kinderen het de ouders vertellen. Maar ik ben niet meer op tv, dus het gebeurt zelden.

Tegenwoordig zijn groepen zo close en lijken er zelfs vriendschappen voor het leven te ontstaan. Hoe was dit in jullie jaar? Spreek of zie je nog wel eens mensen uit je seizoen?

Het gevoel is onbeschrijfelijk. Voor mij waren het Patrick en Dennis. Als wij elkaar zien dan is het direct weer als toen. En ik heb daarna nog met de regisseur een ander programma gemaakt voor de NCRV. Het creëert een virtuele familie, waarin oude familieleden nieuwe familieleden met open armen ontvangen in hun hart. Ik begroet nieuwe kandidaten ook als ik ze tegen kom. Niet dat ze weten wie ik ben, maar dan denk ik: ja, wij horen bij dezelfde familie. Dat is voor het leven.

Het spel is natuurlijk enorm geëvolueerd de afgelopen tien jaar. Er is veel veranderd, waaronder de manier waarop het spel gespeeld lijkt te worden. In jullie tijd werd het nog enorm hard gespeeld. Volg je het programma nog steeds en hoe vind je dat het programma zich ontwikkeld heeft?

Ik vind het wel meevallen. Soms denk ik dat het de kijker niet gemakkelijk wordt gemaakt in de montage: de focus lag vroeger iets meer bij het spel en de spelers en de registratie daarvan. Maar verder blijft het voor mij even intrigerend als vroeger. Ik vind het wel jammer dat de kandidaten nu zo snel door lijken te hebben wie de Mol is. Dan is het des te moeilijker om dit weg te monteren voor ons als kijkers en komen er wat extra lagen bij die het speurwerk soms te veel maskeren.

Zou je meedoen als je opnieuw gevraagd werd?

Ik zou absoluut meedoen. En ik zou proberen beter naar mijn intuïtie te luisteren. Ik heb off-camera tegen Dennis gezegd: "Je bent de mol toch, Dennis? Ik voel het!". En dan toch weer in zijn afleiding trappen. Argh!

Het twintigste seizoen speelt zich af in China. Zit je bij de start van een nieuw seizoen weer aan de buis gekluisterd?

Zeker, ik volg het op de voet.

Hoe vind je deze groep kandidaten tot nu toe? Zie je al in iemand een potentieel finalist?

Ik zie een hoop potentiële finalisten. Het is een grappige groep kandidaten die soms hele domme dingen doen, waarvan ik steeds denk: nee, dat kan echt niet de Mol zijn. Te opzichtig. Maar ja, dat kan je niet blijven denken. Het gedrag is soms zo opzichtig dat het zelfs een kleine irritatie bij mij opwekt. En als fanatieke kandidaat zou ik niet zo goed tegen dat gedrag hebben gekund. Zoals de vaas die vorige week in de laatste ronde nog even buiten het spel wordt omgestoten. Of dingen die zijn afgesproken een seconde erna verkeerd interpreteren. Dat gaat zo tegen het spel in. Dat vind ik blijkbaar toch lastig.

Er zijn maar weinig programma’s die al twintig seizoenen op tv zijn en waarvan de kijkcijfers nog jaarlijks stijgen. Wat is volgens jou het succes achter het programma?

Constante kwaliteit en verdieping van het spel, zonder dat het belachelijk wordt. De basis is goed en die authenticiteit werkt. En er wordt prachtig geregisseerd. Met prachtige beelden van het land, waardoor wij dit zien op een manier die je anders nooit te zien krijgt. Het is een bijzonder spel dat met heel veel aandacht gemaakt wordt. Dat voel je aan alles. En het heeft mogen groeien. Het heeft mooie plekken gekregen op prime time.

Het trekt jong en oud. Dat is knap. Ik had het graag gepresenteerd toen ik voor de Avro werkte. Dat was wel een droom van mij die nooit is uitgekomen.

Wie is de Mol?

Ik heb tot nu toe altijd wel een moment gehad waarop ik dacht: ja, overduidelijk. Maar die momenten zijn nu zo in het ridicule getrokken door de kandidaten dat ik niet wíl dat ze de Mol zijn. Uit protest, haha. Dus ik hoop niet dat het Leonie of Rob de Hoed is. En Buddy lijkt me te jong. Dat zou ik lef vinden van de makers. En Nathan is te fanatiek. Dus die is zoals ik was. Maar dan met een groepshart.

Dus afgaande op een onderdeel waarin Miljuska opperde voor de serviesprijs te gaan, zou ik zeggen dat ze de Mol niet is. Maar de paarse stier en de bizon zeggen ook wat. De samenwerking die er tussen haar en Buddy ontstaat is ook verdacht. Dus mijn hoop is toch op een van hun beiden gevestigd. Mijn initiële "hunch" zei Leonie. Maar toen het te opzichtig werd, haakte ik af. Oké, ik zet mijn geld op Rob (de Hoed). Onder dwang. Want ik weet het nu oprecht niet.