Interview met Karin de Groot

Foto: AVRO

INTERVIEW - Ook dit seizoen interviewen we oud-kandidaten over hun deelname aan Wie is de Mol?. Hoe kijken ze erop terug? Deze week spraken we presentatrice Karin de Groot. Zij was de zevende afvaller van seizoen 11, dat zich afspeelde in El Salvador en Nicaragua.

Hoe kijk je terug op je deelname destijds?

Als ik terugdenk aan hoe het voor mij was, dan blijft het nog steeds een van de meest bijzondere dingen die ik ooit heb gedaan. Het is zo’n leerzame ervaring. Je leert veel over jezelf. Je overwint dingen die je nooit had verwacht te overwinnen. Het is veel, op allerlei fronten. Ik had het voor geen goud willen missen.

Had je vooraf gedacht dat je het zo ver zou schoppen?

Nee, absoluut niet! Ik wilde in eerste instantie alleen maar meedoen als ik de Mol was, omdat ik van mezelf weet dat ik onhandig ben. Motorisch onhandig. Ik struikel bijvoorbeeld altijd. Verder kan ik geen getallen onthouden en heb ik geen ruimtelijk inzicht. Dus eigenlijk alles om er als eerste uit te vliegen, haha.

Ik wilde dus eigenlijk alleen meedoen als ik de Mol kon zijn, maar natuurlijk kon dat niet gegarandeerd worden. Naderhand bedacht ik me dat ik door al die eigenschappen natuurlijk ook verdacht kon lijken en dat het me zelfs verder in het spel kon helpen.

Uiteindelijk is het perfect uitvoeren van de opdrachten ook niet het belangrijkste, zolang je maar het meest over de Mol weet, toch?

Ja, maar ik weet dus niet of ik dat zo doorhad op dat moment. Pas toen ik hoorde dat ik de Mol niet was, dacht ik inderdaad dat het helemaal niet zo van belang was dat ik een ‘perfecte’ kandidaat was. Ik bedacht op dat moment dat ik gewoon helemaal mezelf ging zijn en voor het eerst in mijn leven niet bezig ging zijn met net doen alsof ik wel heel handig ben. Ik had besloten me niet in te houden en gewoon alles maar te zeggen of te doen zoals ik het op dat moment voelde. En dat hielp me in zekere zin.

Dat helemaal jezelf zijn ging je in ieder geval goed af. En mede daardoor denk ik ook dat je uiteindelijk zo’n geliefde kandidaat bent geworden. Hoe vond je het eigenlijk om jezelf terug te zien in zo’n spel?

Ik moet zeggen dat toen de afleveringen begonnen iedereen me vooraf al had gewaarschuwd om niet op Twitter te kijken. Maar omdat ik wel wat gewend was, ben ik toch gaan kijken. En mede door mijn onhandigheid leek het juist alsof heel Nederland me dom vond. Mijn omgeving merkte toen wel dat ik daar niet heel vrolijk van werd. Vanaf dat moment heb ik Twitter vermeden en hebben mijn kinderen het een beetje bijgehouden en een voorselectie gemaakt. Dat was iets beter, maar over het geheel gezien vond ik het toch pittig. Zeker omdat ik mijn onhandigheid ook niet kon ontkennen. In mijn geval was ik soms ook echt onhandig, haha.

Maar hierdoor had je wel als voordeel dat kandidaten je gingen verdenken, nietwaar?

Dat had ik dus helemaal niet zo door. Maar dat heb ik sowieso vaker. Dat ik totaal niet doorheb dat mensen het over me hebben of naar me kijken. Zeker in de periode dat ik nog veel op tv was moest ik vaak van anderen horen dat mensen zich omdraaiden op straat, bijvoorbeeld. Ik vond het juist heerlijk dat ik daar niet zo bewust van was. En tijdens Wie is de Mol? was ik daar dus ook niet zo mee bezig. Ik weet nog dat Soundos zelfs op een gegeven moment tegen me zei dat ik echt verdachter moest doen, want kennelijk verdacht niemand me. Ze heeft zelfs geopperd om mij verdacht te gaan maken, waarop ik zei dat ze haar gang maar moest gaan en dat ik lekker bleef doen wat ik op dat moment al deed. Ik had helemaal niet door dat ik uiteindelijk ook zo verdacht werd. Ik was van mening dat verdacht doen geen zin heeft, want dat is bij uitstek meestal juist niet verdacht. Mijn tactiek was eigenlijk gewoon rondkijken en opletten. Op een gegeven moment ben ik ook niet meer zo mijn best gaan doen tijdens de opdrachten. Ik herinner me nog een opdracht in de zee, waar we kokertjes uit het water moesten halen. Ik heb daar amper naar kokertjes gezocht, want ik dacht dat als ik onder water zou gaan, ik niets meer zou zien qua mollen. Dus ik besloot gewoon boven water te blijven en te observeren wat de anderen deden. Dat bleek uiteindelijk een goede tactiek, want ik zag er schijnbaar verdacht uit én ik had alle tijd om iedereen zelf bezig te zien.

In jullie seizoen werden er twee landen aangedaan: El Salvador en Nicaragua. Hoe heb je die landen ervaren en had je vooraf stiekem al op een bepaald land gehoopt?

Het maakt denk ik niet echt uit waar je bent. Je bent zo gefocust op het spel dat je er eigenlijk vrij weinig van meekrijgt. Natuurlijk merk je wel aan het eten en zo waar je bent. En je ziet het natuurlijk ook tijdens de busritten. Maar ik moet zeggen dat ik zo in een bubbel van het spel zat, dat de omgeving en het land helemaal niet tot mijn focus behoorden. Als ik vooraf had mogen kiezen waar ik graag naartoe had gewild, dan zou het wel een warm land zijn. Ik denk ergens in Azië. Maar de landen die wij hebben aangedaan waren ook lekker warm, dus dat scheelde. We zaten niet in IJsland!

Had je je vooraf goed voorbereid?

Ik had me wel voorgenomen er vrij blanco in te gaan. Je ziet vaak dat mensen die vooraf al helemaal gespitst zijn er vaak vrij snel uit liggen, omdat ze denken dat ze het spel toch wel snappen. Maar ik had bijvoorbeeld wel al mijn hele Molboekje volgeschreven met allemaal schema’s waarin ik kon bijhouden wie er op essentiële posities terecht kwam tijdens opdrachten en wie er het meeste geld binnenbracht. Ik heb die schema’s tijdens het spel ook allemaal ingevuld. Maar of ik er nou echt iets aan gehad heb, weet ik niet. De Mol brengt namelijk niet per definitie weinig geld binnen. Ik heb zelf namelijk ook amper tot niets binnengebracht en ik was de Mol niet. Het gaat soms ook over inschattingen. Neem die opdracht waar we over een koord moest lopen. Soms is het voor de Mol ook goed om een heldendaad te begaan en geld binnen te brengen. Dus zelfs dat kan weer een verdachte actie zijn van een gewone kandidaat. In andere woorden: het is ingewikkeld.

Over die opdracht met dat koord gesproken: het leek alsof je daar toen echt iets hebt overwonnen. Ik neem aan dat je trots was op jezelf?

Ja, enorm trots! Ik heb extreme hoogtevrees en over dat koord gaan was zo’n overwinning op mezelf. Ik heb sowieso veel dingen overwonnen tijdens Wie is de Mol?. Maar mijn hoogtevrees is echt minder geworden door het programma, dus ik ben daar heel blij mee. Absoluut.

Vind je het als kijker eigenlijk jammer dat we tegenwoordig wat minder hoogteproeven zien en dus ook minder van dat soort momenten waarop kandidaten een bepaalde angst overwinnen?

Ik denk dat ik persoonlijk de psychologische opdrachten het leukst vind om naar te kijken. Dus de opdrachten waar de kandidaten elkaar moeten inschatten en moeten liegen. Opdrachten waar mindfucks in verwerkt zijn. En wat betreft de hoogteproeven: voor alles is een reden. En ik wil daar verder niet te veel over kwijt, aangezien ik na mijn deelname nog jaren achter de schermen heb gewerkt en helaas niet alles verteld kan worden.

Seizoen 11 staat hoog in de lijstjes met favoriete seizoenen van veel fans. Wat vond je zelf de mooiste opdrachten?

Ik denk dan toch de opdracht bij die kloof waar we over dat koord moesten lopen. En ik denk aan de vulkaan-opdracht. Beide opdrachten waar ik mezelf en mijn hoogtevrees voor een groot deel heb overwonnen. Dus mooiste opdrachten is misschien niet het beste woord. Het was vreselijk, haha! Maar het zijn wel de opdrachten waar ik met veel trots aan terugdenk.

Tegenwoordig lijken de kandidatengroepen echt een soort familie te worden. Er ontstaan vriendschappen voor het leven. Heb jij nog contact met de kandidaten van je eigen seizoen?

We hebben zeker nog contact gehad na afloop. Maar het is natuurlijk al bijna tien jaar geleden, dus het verwatert in die zin wel. Maar Art ben ik blijven zien. Ook buiten het feit dat ik natuurlijk nog met hem heb samengewerkt. Met Soundos en Jan heb ik ook nog contact. En geloof het of niet, de app-groep van ons jaar bestaat nog steeds en daar wordt nog geregeld in gepraat. En omdat ik natuurlijk nog heb gewerkt achter de schermen, zag ik veel van de kandidaten ook hier en daar nog wel. Onder andere bij Moltalk.

Nog even kort over je rol als kandidatenbegeleidster. Had je vooraf wel al eens nagedacht over die rol en de mogelijkheid die over te nemen op het moment dat Jan Peter Pellemans ermee zou stoppen? Of kwam dat toevallig op je pad?

Nee, nooit! Dat gebeurde eigenlijk heel toevallig. Ik had nog vrij veel contact met Art en die vertelde me op een gegeven moment dat J.P er mee ging stoppen en dat ze een nieuwe begeleider nodig hadden. Ik heb toen wel eens geopperd dat ze een oud-kandidaat moesten vragen, omdat die al alles heeft meegemaakt en weet hoe het allemaal werkt tijdens dat spel. Maar ik had oprecht nooit aan mezelf gedacht. En toen zei Art opeens dat ík het moest doen, waarop ik oprecht eerst dacht dat hij een grap maakte. Maar hij bleef er maar op doorgaan en op een gegeven moment dacht ik ook: vreemd dat ik daar zelf nog nooit aan gedacht heb. Ik coach namelijk voor mijn werk presentatoren en dit is eigenlijk iets in het verlengde daarvan. Dit is eigenlijk wat ik doe en wat ik leuk vind, dus uiteindelijk heb ik er even over nagedacht en met volle overtuiging ja gezegd.

Heel even kort naar het huidige seizoen: Leonie viel af, terwijl alle kandidaten haar als Mol zagen. Jij had al vrij vroeg in het seizoen zo’n moment met Horace. Hoe is het om je Mol te zien vertrekken?

Ja, dat was echt verschrikkelijk. Ik weet nog dat ik op de eerste dag aan Horace vroeg wat hij aan had. Voor de test moet je namelijk alles weten, dus ook wat de Mol voor kleding draagt. Hij zei dat ik het van hem niet hoefde te onthouden, aangezien hij elke dag dezelfde broek aan zou doen. Maar dat was dus een camouflagebroek. Pas een paar dagen daarna, vlak na een opdracht met koffers waarbij Horace heel verdacht had gedaan, schoot die opmerking me te binnen. Een camouflagebroek! Veel duidelijker kon het niet worden. De uren voor de test waren de gelukkigste uren van mijn leven, want ik wist al wie de Mol was. Natuurlijk had ik wel geleerd dat zo vroeg in het spel op één persoon gaan niet slim zou zijn, dus ik spreidde netjes mijn antwoorden. Maar in mijn hoofd zat ik al in de finale. Twee uur later lag Horace uit het spel. Ik was zó blij dat ik was blijven spreiden. Het is namelijk enorm verleidelijk om vol op één iemand te gaan als je denkt dat je het weet. Gelukkig was dat een wake up call voor mij en ben ik vanaf dat moment ook netjes blijven spreiden.

Je had het zojuist al even over Art. Jullie zijn samen enorm ver gekomen. Ik herinner me een gesprek tussen jullie in een kerkje, ergens net voor de finale, waardoor je lijkt te gaan twijfelen over je Mol. Kun je daar nog iets over vertellen?

Wat er gebeurde is dat Art eigenlijk al heel vroeg, ik geloof dat we net in Nicaragua waren, aan me vroeg of ik de Mol was. We hadden een soort band waarin we dat soort vragen aan elkaar stelden. We zeiden beiden nee. Maar ik zei er ook meteen bij dat hij niets aan mijn antwoord had, want hij zou me toch niet geloven. Hij zei daarop dat hij dacht dat ik het niet was. Maar we bleven wel een soort samenwerken en elkaar informatie geven. Bijvoorbeeld als we in andere teams zaten. Dan speelden we elkaar door wie verdacht deed. In mijn ogen was dat een hele nuttige samenwerking. Alleen wist ik niet dat hij dat ook met Patrick deed. Na de foto-opdracht in Nicaragua wist ik zeker dat Patrick de Mol was en dat deelde ik ook met Art. En net voor de finale vroeg Art aan me of ik even met hem wilde gaan praten in een kerkje. Toen zei hij tegen me dat ik van de KRO ben en in een katholieke kerk niet mag liegen. Daarna vroeg hij me weer of ik de Mol was en mijn antwoord was nee. Maar dat antwoord had ik al de hele reis aan hem gegeven. Dat kwam niet door die kerk. Daarna vroeg ik voor de vorm aan hem of hij de Mol was, waarop hij zei dat hij er op dat punt geen antwoord meer op ging geven. En opeens dacht ik: oh my god, zegt hij nu eigenlijk dat hij de Mol is? Mijn hoofd was echt helemaal verward na dat moment. Ik heb toen als tactiek besloten om net voor de test naar Art te gaan om hem te vertellen dat ik volledig op hem zou gaan. Dat ging ik natuurlijk niet doen, maar ik wilde zien wat zijn reactie was. Daarop reageerde hij dat het nooit verstandig was om alles op een persoon te zetten. En dat vond ik meteen al een gekke opmerking, aangezien niemand op dat punt in het spel nog ging spreiden. We waren immers een aflevering van de finale verwijderd. Dus door dat antwoord bleef ik bij mijn Mol en heb ik bij de test alles op Patrick ingezet. Alleen toen vloog ik eruit en fluisterde Art bij het afscheid nog “Sorry” in mijn oor. Ik weet nog dat ik daardoor zo in de war was en ook een beetje geïrriteerd. Ik dacht opeens: jij zegt sorry omdat je toch de Mol bent. Dat zou echt een naaistreek zijn. Maar goed, later bleek die sorry bedoeld voor het feit dat hij dacht dat ik door dat gesprek in de kerk alles op hem had gezet. Maar uiteindelijk zat ik gewoon op de goede Mol. Ik had alleen een vraag minder goed bij de test. Ik baal er nog steeds van. Vooral omdat ik zo dicht bij die finale was. Maar achteraf ben ik natuurlijk alleen maar megatrots dat ik het zo ver geschopt heb.